Faktoring odwrotny oferuje to, co najlepsze z obu światów
Faktoring odwrotny łączy cechy faktoringu, zainicjowanego przez Nabywcę i finansowania należności. Nabywca potwierdza dług handlowy wobec wierzyciela w taki sposób, że ryzyko w 100% ponosi nabywca, ale z kolei otwiera nowe możliwości dla zewnętrznych źródeł finansowania, w szczególności dla MŚP i dostawców transgranicznych, ale także na przedpłaty. Wierzyciele mogą więc kupować należności od dostawców po zdyskontowanej wartości, co z kolei pozwala dostawcom spieniężyć faktury przed faktycznym terminem płatności.
Chociaż koszt, jak zwykle w przypadku dyskontowania należności, jest ponoszony przez dostawcę,kształtuje się on na poziomie ceny, która odpowiada ryzyku kredytowemu silnego nabywcy. W konsekwencji faktoring odwrotny zazwyczaj stanowi wysoce konkurencyjny rodzaj finansowania zewnętrznego dla dostawców, zmniejszając koszty kapitału obrotowego w całym łańcuchu dostaw.
Rozpoczęcie współpracy: Faktoring odwrotny zwykle zaczyna się od tego, że nabywca instaluje program SCF, w ten sposób mogą zostać sfinansowane również umowy indywidualne. Dostawcy dostają zaproszenie dołączenia do programu SCF, mając jednocześnie swobodę wyboru, czy i kiedy sprzedać należności.
W przypadku sprzedaży należność jest przypisywana uczestniczącemu podmiotowi finansującemu według stawki dyskontowej, a kupujący płaci mu pełną kwotę w terminie płatności.
Struktura prawna: Nabywca rozpoczynając współpracę uczestniczy w wymianie informacji, jednak zgodnie z umową o świadczeniu usług, nie jest on stroną umowy finansowania – należność zostaje sprzedana bezpośrednio wierzycielowi.
Kupujący podpisuje umowę ramową o świadczenie usług z podmiotem finansującym w celu określenia praktyk związanych z wymiana danych i zobowiązaniami płatniczymi;
Dostawca podpisuje z finansującym umowę kupna wierzytelności, która reguluje cesję wierzytelności na finansującego.
Zarządzanie ryzykiem: Faktoring odwrotny pozwala wierzycielom istotnie zmniejszyć ryzyko związane z udzieleniem kredytu, dokumentami i oszustwami, co z kolei przyczynia się do obniżenia kosztów finansowania.
Ryzyko kredytowe: W pierwszej kolejności wierzyciele przeprowadzają zwykłą analizę kredytową i działania mające na celu otwarcie limitów dla nabywcy przed zakupem należności od dostawców. Dostawcy, którzy dołączają do takiego schematu, nie potrzebują analizy kredytowej, ponieważ będą otrzymywać płatności tylko z tytułu zobowiązań, jednak muszą oni odpowiadać wymogom KYC i AML. Weryfikacja ta jest przeprowadzana za pomocą SupplierPlus.
Kluczowym narzędziem zmniejszenia ryzyka kredytowego jest bezwarunkowe i nieodwołalne potwierdzenie płatności, które nabywcy wystawiają wierzycielom. Takie potwierdzenie gwarantuje, że powyższe należności z pewnością zostaną zapłacone – nawet jeżeli ryzyko dostawcy zostanie zmaterializowane. Nabywcy zwykle wystawiają takie potwierdzenia na już zatwierdzone zobowiązania handlowe, kiedy dalsze ewentualne spory w sprawie dostaw są mało prawdopodobne. Niezależnie od tego kupujący zachowują prawo do rozstrzygania sporów bezpośrednio z dostawcą i rozstrzygania spraw niezależnie od zobowiązania wobec finansującego.
Ryzyko związane z operacjami dokumentowymi oraz ryzyko oszustwa: Ryzyka związane z dokumentami i oszustwami mogą zostać zmniejszone za pomocą metody wymiany danych, jak również za pomocą zobowiązań kontraktowych. Gdy nabywcy inicjują program SCF, dane zwykle nadchodzą z księgowości nabywcy lub z systemu EDI i obejmują jedynie zobowiązania zatwierdzone zanim staną się one dostępne do finansowania. Takie postanowienia zostają określone w umowie ramowej, która wyznacza zobowiązania zapłaty i ma charakter bezwarunkowy i nieodwołalny dla wierzycieli zewnętrznych. Ponieważ dane nadchodzą od nabywcy i mają wysoki poziom automatyzacji, ryzyka związane z dokumentami prawie nie występują.
Ryzyko oszustwa i podwójnej zapłaty jest ograniczane również w podobny sposób. Wysoka jakość danych i zobowiązania kontraktowe decydują o tym, że nabywcy ponoszą odpowiedzialność za zatwierdzanie i nie potwierdzają zadłużenia wobec innych wierzycieli, wtedy gdy dostawcy mogą sprzedawać należności tylko jako część bieżącego programu SCF.